Należyte przygotowanie do prac wykończeniowych obejmuje opracowanie projektu, zaplanowanie budżetu, jakim będziemy dysponowali oraz ustalenie kolejności prac. Przy planowaniu warto skorzystać z pomocy architektów lub specjalnych programów, które pomogą ustalić zestaw produktów potrzebnych do przebudowy, dobrać kolor okładziny, mebli, armatury i fug do wnętrza i rozplanować ich układ w pomieszczeniu. Ci, którym brakuje doświadczenia przy tego typu pracach, powinni zdecydować się na zatrudnienie sprawdzonego i zaufanego fachowca. Jeśli przeprowadzi to zgodnie ze sztuką budowlaną, łazienka nie tylko będzie spełni nasze oczekiwania estetyczne, ale będzie też zabezpieczona przed kosztownymi naprawami związanymi z zawilgoceniem i zalaniami. Pogląd, iż okładzina ceramiczna jest w 100% szczelna nie do końca jest prawdziwy. Owszem, płytki ceramiczne są odporne na wilgoć, jednak słabym punktem są spoiny. Woda przenikając przez zaprawę fugową wnika w podłogę i ściany, co prowadzi do zawilgocenia podłoża (wykwity i zagrzybienie), a w konsekwencji do dramatycznych w skutkach przecieków. Aby uniknąć takiego scenariusza polecamy system uszczelniania pomieszczeń wilgotnych Sopro, który przy niewielkim nakładzie pracy i środków zapewni Państwu spokój i pewność izolacji. Zaletą izolacji tego typu jest fakt, iż znajduje się ona bezpośrednio pod okładziną ceramiczną, uniemożliwiając wnikanie wody w podłoże.
Prace przygotowawcze
Wybór płytek. W obecnych czasach mamy bardzo szeroki wybór okładzin ceramicznych, gresowych oraz z kamienia naturalnego. Producenci prześcigają się we wzornictwie oraz kształtach. Łazienka oraz toaleta należą do tych pomieszczeń, w których kryterium odporności na ścieranie nie jest kluczowe, ponieważ są one usytuowane wewnątrz domu i korzystamy z nich będąc najczęściej w miękkim obuwiu. Dlatego właśnie, oprócz indywidualnych walorów estetycznych, płytka łazienkowa powinna przede wszystkim być odporna na działanie kwasów i zasad (w związku z dużą ilością detergentów używanych do jej czyszczenia). Należy zawsze pamiętać o impregnacji powierzchni gresów, a szczególnie kamieni naturalnych, w przeciwnym razie podczas eksploatacji może na ich powierzchni pojawić się widoczne zabrudzenie. Na udaną aranżację, obok wymarzonych wzorów, faktur i kolorów, składa się jednak także to, co po drugiej strony płytki – zaprawa klejowa, która dzięki odpowiedniemu dopasowaniu do podłoża i typu okładziny, pozwoli nam cieszyć się pożądanym efektem przez długie lata. Podłoże, na którym będzie układana nowa okładzina z płytek ceramicznych, musi być odpowiednio wysezonowane, równe, mocne, nośne, suche oraz wolne od rys. Jeśli nie zadbamy o przygotowanie powierzchni, nie pomoże nawet najlepszy klej – nowe płytki mogą pękać lub po prostu odpadać.
Gruntowanie. Przygotowane podłoże cementowe należy następnie dokładnie zagruntować. Jest to szczególne ważne w przypadku powierzchni słabych i o silnej lub zróżnicowanej chłonności. Dla polepszenia przyczepności można zastosować odpowiedni podkład gruntujący lub emulsję szczepne. Powierzchnie zwarte, gładkie i mało nasiąkliwe (a taką powierzchnię mają m.in. ściany betonowe) gruntuje się środkami, które zwiększają przyczepność zapraw. Powierzchnie porowate o dużej chłonności (z betonu komórkowego, tynków cementowo-wapiennych i gipsowych, płyt gipsowo-kartonowych, a także murów z cegieł lub pustaków ceramicznych) gruntujemy preparatami wyrównującymi chłonność. Zwiększają one przyczepność powierzchni i jej elastyczność, regulują także chłonność podłoża, ale nie pogarszają przepuszczalności ścian wobec pary wodnej. W razie potrzeby po zagruntowaniu części powierzchni, jeszcze gdy jest ona mokra, należy położyć kolejną warstwę, co sprzyja głębokiemu wnikaniu środka gruntującego w podłoże. Dobór rozwiązań gruntujących zależy również od metody kładzenia nowej okładziny. Preparaty takie jak koncentrat gruntujący do podłoży chłonnych Sopro GD 749 czy grunt głęboko penetrujący Sopro GP 263 zlikwidują pylenie, zwiększą przyczepność kleju oraz zredukują lub zniwelują zróżnicowaną chłonność podłoża i wzmocnią jego powierzchnię.
Hydroizolacja. Wprawdzie płytki ceramiczne są wodoszczelne, ale woda może dostać się pod okładzinę przez połączenia płytek i dokonać zniszczeń pod ich powierzchnią. W łazience wymagane jest położenie uszczelnienia zespolonego przed przyklejeniem okładziny. W domowych łazienkach, jako izolację przeciwwilgociową, można zastosować zarówno uszczelnienie na bazie dyspersji polimerowej Sopro FDF, jak i cementowe, elastyczne zaprawy uszczelniające Sopro DSF® 523 lub Sopro TDS 823, w połączeniu z taśmami i narożnikami uszczelniającymi. W takim zastosowaniu sprawdzą się również maty uszczelniająco-odcinające Sopro AEB® 640, wraz z systemowymi taśmami, uszczelkami i narożnikami. Zaprawę uszczelniającą Sopro DSF® 523 przygotowujemy mieszając ją z odpowiednią ilością wody. Uszczelniająca masa przeciwwilgociowa Sopro FDF 525 i zaprawa uszczelniająca elastyczna jednoskładnikowa Sopro DSF® 523 są bardzo łatwei niezwykle ekonomiczne w użyciu – nanosi się je pacą lub wałkiem malarskim w minimum dwóch warstwach o łącznej grubości zaledwie 0,5 mm dla Sopro FDF 525 oraz 2 mm dla Sopro DSF® 523, w związku z czym wymagają znikomego zużycia materiału w porównaniu z metodami tradycyjnymi. Mimo, że grubość uszczelnienia jest niewielka, konstrukcja pod nim pozostaje trwale sucha. Ważną zaletą uszczelnienia zespolonego jest także krótki czas wykonania – płytki można układać już po ok. 3 godzinach dla Sopro FDF 525 i po 12 godzinach dla Sopro DSF® 523 od nałożenia ostatniej warstwy.
Pracę rozpoczynamy od wtopienia narożników Sopro EDE w pierwszą warstwę uszczelnienia, a następnie wbudowujemy taśmę Sopro DBF 638. Przepusty rur instalacyjnych uszczelniamy uszczelką elastomerową Sopro EDMW lub Sopro EDMB. Aby uzyskać jednolitą warstwę o prawidłowej grubości, zaprawę uszczelniającą rozprowadzamy pacą zębatą 4-6 mm, a następnie wygładzamy gładką stroną pacy. Wykonując uszczelnienie tego typu warto kontrolować grubość świeżej warstwy, przestrzegając zapisów w karcie technicznej użytego materiału Po wyschnięciu nanosimy drugą warstwę uszczelnienia, w sposób analogiczny do warstwy pierwszej. Ważna uwaga: aby uniknąć ewentualnych uszkodzeń warstwy uszczelniającej podczas prac okładzinowych, powierzchnie poziome powinny zostać uszczelnione dopiero po ułożeniu okładzin na ścianach. W przypadku zastosowania mat uszczelniających przygotowanie ich montażu zaczynamy od naniesienia gładką stroną pacy warstwę kontaktową kleju (np. Sopro FKM® XL, a następnie warstwy grzebieniowej zaprawy klejowej (pacą zębatą 3 lub 4 mm). Przykładamy matę Sopro AEB® 640, dociskamy pacą lub wałkiem gumowym. Maty łączymy ze sobą na zakładkę min. 5 cm lub na styk. W wariancie zakładkowym obszar łączenia krawędzi mat pokrywamy klejem montażowym Sopro Racofix® RMK 818. W wariancie na styk łączenia mat dodatkowo oklejamy taśmą uszczelniającą Sopro AEB® 641, a w narożach wklejamy narożniki Sopro AEB® 642, które mocujemy na kleju montażowym Sopro Racofix® RMK 818. Otwory odpływowe zabezpieczamy uszczelką Sopro AEB®, również stosując wodoszczelny klej Sopro Racofix® RMK 818. System mat uszczelniających Sopro AEB® nadaje się do stosowania na ścianach i podłogach.
Układanie płytek
Zaplanowanie powierzchni pod okładzinę ceramiczną. Właściwą czynnością bezpośrednio poprzedzającą klejenie płytek jest ich optymalne rozplanowanie na danej powierzchni. Harmonijny wygląd osiągniemy wtedy, gdy płytki ułożymy na niej symetrycznie. Aby po obu stronach ściany uzyskać całe bądź równo docięte płytki, na początek powinniśmy wyznaczyć pionową linię biegnącą dokładnie na środku danej powierzchni. Od tej linii rozpoczynamy układanie płytek. Elementy ucięte po obu stronach powinny być wówczas większe, niż połowa szerokości płytki. W przypadku ścian, naroży zewnętrznych, słupków lub wystających krawędzi muru, zawsze rozpoczynamy całą płytką, zostawiając ewentualne elementy cięte przy kątach wewnętrznych. Jeżeli dwie stykające się płaszczyzny pionowe mają być różnej wysokości, należy rozpocząć od rozplanowania w dolnej części ściany całej płytki i zakończyć w górnej części również całą płytką. Po oznaczeniu wysokości zaczynamy od góry całą płytką - cięta płytka znajdzie się w najniższym rzędzie. We wnękach, np. przeznaczonych na grzejnik, powierzchnię ściany dzielimy tak, aby przycięta płytka znalazła się na środku lub przycięte na taką samą szerokość elementy umieszczamy po obu stronach wnęki. W przypadku okładzin na posadzce również wykorzystujemy oś układu płytek - powinna ona biec równolegle do dłuższej ściany. Od wyznaczonej linii rozpoczynamy układanie spoiną lub od środka całej płytki. W przejściach prowadzących do sąsiadujących ze sobą pomieszczeń, układ płytek na podłodze powinien uwzględniać niezaburzony przebieg fug. Spoiny dylatacyjne i docinane płytki układamy pod skrzydłem drzwiowym.
Galeria obrazów- źródło Rialto-Design
Klejenie płytek. Kiedy plan rozłożenia płytek zostanie już ustalony, przystępujemy do ich docinania wedle wymiarów. Docinane elementy zawsze powinny być co najmniej połową wielkości płytki. Gdy już wszystko sprawdzimy, powinniśmy także zadbać o prawidłowy wybór kleju, którym będziemy przyklejać płytki. Do układania okładziny ceramicznej na uszczelnieniu zespolonym należy wybierać elastyczne zaprawy klejowe. Jeśli wymagany jest szybki postęp prac, należy wybrać kleje szybkowiążące, takie jak wysokoelastyczna, wielofunkcyjna zaprawa klejowa szybkowiążąca Sopro No. 1 (404), która świetnie nadaje się do układania okładzin ceramicznych oraz płytek i płyt, także konglomeratów czy płytek na ogrzewaniu podłogowym. Dzięki szybkiemu wiązaniu kolejne etapy prac, takie jak fugowanie, można rozpocząć znacznie wcześniej. W przypadku jasnych okładzin z kamienia naturalnego, mozaiki szklanej oraz płytek ceramicznych właściwym rozwiązaniem będzie biała, elastyczna zaprawa klejowa Sopro FF 455. Z wielkoformatowymi gresami na ścianach doskonale poradzi sobie zaś wyjątkowo wydajna, o zredukowanym pyleniu, wysokoelastyczna, super lekka zaprawa klejowa Sopro FKM® XL 444. Zaprawę nakładamy kielnią lub szpachelką i rozprowadzamy za pomocą odpowiedniej pacy zębatej, z zachowaniem równych odstępów między płytkami. Przygotowanie zaprawy zaczynamy od nalania czystej wody do naczynia i dozowania suchej zaprawy klejowej. Mieszamy mechanicznie, aż do uzyskania jednolitej, pozbawionej grudek konsystencji. Następnie pozostawiamy na 3-5 minut i mieszamy ponownie. Listwę wykańczającą ustawiamy na wymaganej wysokości jako górną krawędź okładziny z płytek. Gładką stroną kielni, silnie dociskając do podłoża, nakładamy cienką warstwę kontaktową kleju, a następnie kielnią zębatą wykonujemy warstwę grzebieniową. Płytkę nakładamy na świeżo rozprowadzoną warstwę grzebieniową, lekko przesuwamy po ukosie i powracamy do ostatecznego położenia. Następną płytkę przykładamy do krawędzi poprzedniej, dociskamy i przesuwamy, powracamy do ostatecznej pozycji. W ten sposób eliminujemy gromadzenie zaprawy klejowej w spoinie. Przy układaniu mozaiki szklanej docięty "plaster" mozaiki należy ułożyć na świeżej warstwie kleju, a następnie docisnąć równomiernie do podłoża pacą gumową. W obszarach uszczelnianych płytki klei się bezpośrednio do maty uszczelniającej Sopro AEB lub wyschniętej powłoki uszczelniającej Sopro DSF® 523 lub tzw. folii w płynie - Sopro FDF 525.
Układanie płytek ceramicznych na podłodze. Do układania płytek na podłodze przystępujemy po zakończeniu montażu okładzin ściennych i wcześniejszym uszczelnieniu oraz rozmierzeniu układu płytek. By przyspieszyć prace, można zdecydować się użycie zapraw klejowych szybkowiążących. Na podłoże nakładamy warstwę kontaktową, a następnie wykonujemy warstwę grzebieniową. Specjaliści zalecają klejenie okładzin na wszystkich posadzkach metodą kombinowaną - zaprawę klejową nanosimy więc na spód płytki, dzięki czemu unikamy pustek powietrznych pod okładzinami. Płytkę przykładamy do poprzedniej, przesuwamy, powracamy do żądanego położenia i dociskamy - dokładnie jak w przypadku okładzin ściennych. W narożach, płytki wsuwamy pod płytki ścienne. Równość ułożenia kontrolujemy poziomnicą, a ewentualne zabrudzenia z kleju usuwamy na bieżąco, przed stwardnieniem zaprawy. Aby przy układaniu mozaiki uzyskać równą powierzchnię, należy docisnąć ją gumową packą, pamiętając o zachowaniu wcześniej wykonanych spadków w narożu prysznicowym.
Zabudowa wanny. Rynek oferuje szeroką gamę płytek i urządzeń sanitarnych, zapewniając tym samym szerokie pole na inwencję twórczą projektantów w kwestii aranżacji łazienek i pokoi kąpielowych. W zależności od wielkości pomieszczenia, indywidualnych preferencji inwestora oraz oczekiwanego efektu końcowego, do dyspozycji mamy szeroką paletę barw, form i materiałów wykończeniowych. Jednym z zauważalnych trendów ostatnich lat są wolnostojące urządzenia sanitarne, w mniejszych pomieszczeniach popularność zyskują zaś rozwiązania oszczędzające miejsce. Wyposażenie łazienki zostaje wkomponowane w całość poprzez obłożenie płytkami. Aby obudować wannę, musi najpierw powstać konstrukcja, na której będzie można położyć płytki. Można ją wykonać z bloczków z betonu komórkowego, alternatywnie można użyć dostępnych na rynku łatwych w obróbce płyt. Prace zaczynamy od wymierzenia dokładnej powierzchni zabudowy, po czym przycinamy płyty na żądany wymiar i mocujemy klejem. Aby zamocować płytę, klej należy nałożyć zarówno w miejscu jej połączenia z wanną, jak i na podłoże oraz na styczne krawędzi płyt. Płytę osadzamy i kontrolujemy jej położenie za pomocą poziomnicy, nadmiar kleju usuwając kielnią lub gąbką. Po związaniu kleju można zacząć układać płytki bezpośrednio na obudowę wykonaną z płyt budowlanych. W zależności od chłonności użytych płyt budowlanych, należy zastosować odpowiedni preparat gruntujący.
Prace wykończeniowe
W zależności od rodzaju okładziny, jej formatu, faktury, przewidywanej intensywności i sposobu eksploatacji powierzchni oraz gustu inwestora, można zastosować fugi cementowe lub epoksydowe. Czym różnią się od siebie te dwa rozwiązania? Epoksydowe zaprawy fugowe mają wyższą wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne oraz chemiczne, dlatego często znajdują zastosowanie w obszarach przemysłowych, rzemieślniczych, w zbiorowych kuchniach i na pływalniach. W domowych łazienkach idealnie sprawdzają się elastyczne fugi cementowe, które szybko wiążą i są wodoodporne. Ponieważ zawierają wypełniacze mineralne lub syntetyczne, zmniejszające porowatość spoin, ułatwiając utrzymanie ich w czystości. W rozwiązaniach łazienkowych szczególnie polecam dekoracyjną fugę Sopro DF 10® z technologią OPZ®, która zapewnia piękne, trwałe, wolne od przebarwień kolory. Jej gładka powierzchnia i podwyższona ochrona przed rozwojem pleśni i mikroorganizmów mają duże znaczenie, szczególnie w przypadku pomieszczenia narażonego na wilgoć, takiego jak łazienka.
Przystępując do fugowania należy się upewnić, że zaprawa klejowa już wyschła, a szczeliny pomiędzy płytkami są oczyszczone z resztek kleju. Duże powierzchnie do spoinowania najlepiej podzielić na mniejsze pola. Wszelkie naroża, styk ścian z podłogą oraz łączenia płytek z urządzeniami sanitarnymi zostawiamy do fugowania na koniec. Te szczeliny wypełnia się fugą trwale elastyczną, silikonową. W przypadku płytek nieszkliwionych, matowych lub porowatych, takich jak np. cotto, gres polerowany, płytki antypoślizgowe czy kamień naturalny, fachowcy polecają próbne fugowanie. Dzięki temu możemy sprawdzić, czy zabrudzenia dają się zmyć z okładziny. Jeśli nie, to przed spoinowaniem okładziny należy ją zaimpregnować. Podczas zmywania fug o ciemnych barwach lepiej używać możliwie jak najmniejszej ilości wody, często ją wymieniać i nie pozostawiać zastoisk na powierzchni.
Fugowanie cementowe zaczynamy od wymieszania zaprawy fugowej Sopro DF 10® z wodą aż do uzyskania jednolitej konsystencji, przestrzegając przy tym czasu dojrzewania. Na tym etapie prac możemy wzbogacić fugę Sopro DF 10® złotym lub srebrnym brokatem. Używając packi do fugowania, wprowadzamy zaprawę w spoiny ukośnie do ich przebiegu. Po wstępnym związaniu w spoinach, rozpoczynamy zmywanie zafugowanych powierzchni gąbką, po czym przecieramy czystą, wilgotną pacą gąbkową poprzecznie do szczelin pozostawiając powierzchnię całkowicie czystą.
Jeżeli w planie wykonawczym znajduje się połączenie powierzchni spoinowanej fugą epoksydową i cementową, to najpierw wbudowujemy fugę epoksydową, a fugowanie cementowe wykonujemy dopiero po stwardnieniu fug epoksydowych. Te ostatnie wymagają nieco innego podejścia niż fugi cementowe. Dwukomponentowa, dekoracyjna fuga epoksydowa Sopro Topas® DFE dostarczana jest w opakowaniu zawierającym dwa oddzielne składniki – A i B, w odpowiednich do wymieszania proporcjach. Łączymy składniki fugi, po czym przez ok. 3 minuty mieszamy przy pomocy wolnoobrotowego, mechanicznego mieszadła (maksymalnie 400 obrotów/min.), aż do uzyskania jednolitej masy pozbawionej pęcherzyków powietrza. Całość przekładamy do czystego pojemnika, opcjonalnie dodając dekoracyjny brokat, a następnie ponownie mieszamy wolnoobrotowym mieszadłem. Tak przygotowaną zaprawę fugową wprowadzamy w szczeliny ukośnie do siatki spoin, przy pomocy specjalnej packi do epoksydów, np. Sopro 075. Dla ułatwienia zmywania i wygładzania fugi epoksydowej polecam preparat Sopro EAH 547, który rozcieńczamy z ciepłą wodą. Gąbką poliestrową, np. Sopro 088 grubą lub Sopro 083 drobną, zmywamy i kształtujemy fugi. Na zakończenie całą powierzchnię zmywamy gąbką wiskozową Sopro 084. Zbyt szybka utrata wody zarobowej z fugi cementowej np. do zbyt chłonnego podłoża, wysokonasiąkliwej ceramiki czy płytek fajansowych może doprowadzić do tzw. spalenia fugi, co wiąże się z drastycznym spadkiem jej wytrzymałości. Aby temu zapobiec, spoiny pomiędzy płytkami nasiąkliwymi zwilżamy mokrą gąbką lub spryskujemy wodą bezpośrednio przed fugowaniem. Kilka godzin po zakończeniu fugowania, ponowne zwilżenie zaspoinowanej powierzchni wilgotną gąbką wpływa korzystnie na proces utwardzania fugi, dzięki czemu zapewniamy jej większą wytrzymałość i trwałość koloru. Zaprawa Sopro DF 10® nie tworzy osadów wapiennych, nadaje się do wszystkich okładzin ceramicznych i z kamienia naturalnego, mozaiki szklanej oraz płyt z konglomeratów. Należy jednak pamiętać, że nawet wodoodporne zaprawy fugowe nie są w pełni wodoszczelne, dlatego niezbędne jest stosowanie w łazienkach podpłytkowego uszczelnienia zespolonego.
Fugowanie trwale elastyczne. Wszelkie naroża, styk ścian z podłogą oraz połączenia z urządzeniami sanitarnymi, które zostawiliśmy na koniec fugowania spoinujemy fugą trwale elastyczną - Sopro Silikonem, który hamuje rozwój grzybów, posiada bardzo dobre właściwości obróbki i jest dostępny w różnych barwach, dopasowanych do kolorów fug Sopro. Fugowanie trwale elastyczne jest niezbędne ze względu na konieczność kompensowania naprężeń występujących pomiędzy poszczególnymi elementami konstrukcji. Zastosowanie w tych miejscach fug cementowych lub epoksydowych mogłoby skutkować spękaniami. Do trwale elastycznego fugowania okładzin z kamienia naturalnego, w celu uniknięcia nieusuwalnych przebarwień, stosuje się specjalne, naturalnie sieciujące silikony, tj. Sopro MarmorSilicon. Przed rozpoczęciem spoinowania fugą trwale elastyczną oczyszczamy suchą szczelinę. Następnie wprowadzamy pod jej spód sznur dylatacyjny Sopro PER 567 i wbudowujemy fugę trwale elastyczną Sopro Silikon (lub MarmorSilicon w przypadku okładzin kamiennych oraz elementów metalowych i luster). Świeżo wbudowany silikon spryskujemy preparatem Sopro GM 026, kształtujemy i wygładzamy powierzchnię kształtką do silikonu. Szerokość fugi uzależniana jest też od formatu i technologii produkcji samej okładziny. Dla płyt wielkoformatowych prasowanych fugi nie mogą być węższe niż 3 mm, a dla płyt ciągnionych – 7 lub 8 mm. Dużą rolę odgrywają też obciążenia termiczne i mechaniczne. Na przykład szerokość fugi w pomieszczeniach na ogrzewaniu podłogowym nie może być mniejsza od 3 mm, natomiast na balkonach, tarasach i elewacjach – 5 mm. Sopro DF10 daje możliwość wypełniania szczelin o szerokości wynoszącej od 1 do 10 mm.
Dobór fugi. Mnogość kolorów płytek i zapraw fugowych jest tak duża, że możliwości projektowe są ograniczone jedynie pomysłowością, odwagą i budżetem inwestora. Odpowiednio dobrany kolor fugi może nadać całemu pomieszczeniu niepowtarzalny charakter. W zależności od tego czy chcemy podkreślić układ płytek czy osiągnąć jednolitą i gładką powierzchnię, musimy zastosować inny kolor zaprawy wypełniającej spoiny. Gdy zależy nam na uwydatnieniu wielkości, kształtu, proporcji czy układu płytek, najlepiej zastosować fugę w kolorze kontrastującym z barwą okładziny. Im bardziej kolor spoin różni się od koloru płytek, tym większy kontrast, dzięki czemu poszczególne płytki będą bardziej przyciągać uwagę. Wrażenie jednolitej okładziny, gdzie fugi zlewają się z płytkami, można osiągnąć stosując spoiny w kolorze jak najbardziej zbliżonym do któregoś z odcieni występujących na powierzchni płytek. Zasadę tę należy zawsze stosować w przypadku okładzin kamiennych, gdzie kolor fugi należy dopasować do koloru kamienia. Fuga kontrastująca z barwą płytek kamiennych nie będzie podkreślać naturalnej tekstury kamienia, ale odwracać od niej uwagę. Mozaiki najlepiej prezentują się natomiast z białą spoiną, która jest neutralna i pasuje do wszystkich kolorów, a jednocześnie wydobywa urodę drobnych płytek. Kolor spoin może znacząco wpływać także na to, jak będziemy postrzegać kolor płytek. Nasycone barwy działają dominująco, ciepłe, jasne i pastelowe rozjaśniają okładzinę tworząc przytulną atmosferę. W zestawieniu z płytami wielkoformatowymi, powierzchnia fugi jest proporcjonalnie zbyt mała by zauważalnie wpływać na zmianę postrzegania koloru okładziny, nawet gdy obie utrzymane są w podobnej gamie barw. W przypadku niewielkich płytek ceramicznych do rozmiaru 20 cm2, takie oddziaływanie jest wyraźne. Dla tych, którzy samodzielnie chcą zaprojektować wymarzone wnętrze, a mają problem z wybraniem właściwego koloru fugi firma Sopro przygotowała narzędzie interaktywne. Aplikacja "Galeria Inspiracji” daje możliwość naniesienia na gotowe projekty posadzek ceramicznych i kamiennych dowolnych kolorów spoiny, spośród trzech rodzajów zapraw fugowych: Sopro DF 10® Design Fuga Flex, dekoracyjnej fugi epoksydowej Sopro Topas® DFE oraz fugi perłowej Sopro Saphir® 5.
Czyszczenie i impregnowanie. Okładziny ceramiczne są trwałe w eksploatacji, wytrzymałe i łatwe do czyszczenia. Aby cieszyć się ich niezmienną elegancją jak najdłużej, warto regularnie dbać o utrzymanie ich w czystości. Obok materiałów do wykonywania i renowacji łazienek, Sopro oferuje także szeroką paletę produktów do czyszczenia, impregnacji i pielęgnacji okładzin. Zaawansowane rozwiązania pozwalają w łatwy sposób usuwać nalot cementowy, rdzę, osady wapienne, resztki tłuszczu czy osady z mydła, a także zapobiec powstawaniu plam. Produkty dobrać można do każdego rodzaju okładziny – nie tylko typowej ceramiki, ale też płytek glinianych, klinkieru, betonu, lastryka, kamienia naturalnego, gresu czy marmuru. Poprawnie przeprowadzona renowacja łazienki, to wraz z ciekawą koncepcją aranżacyjną, klucz do wymarzonego salonu kąpielowego. Jest to inwestycja na lata, dlatego warto zadbać o nawet drobne aspekty wykonawcze. Sopro Polska, jako jeden z wiodących producentów chemii budowlanej, oferuje produkty i kompletne systemy budowlane dostosowane do różnych potrzeb i wymagań klientów, na każdym etapie prac – od przygotowania powierzchni, poprzez klejenie płytek, fugowanie, aż do pielęgnacji gotowych powierzchni.
Uruchomienie ogrzewania podłogowego po ułożeniu płytek
W chwili włączenia ogrzewania, zaprawy użyte do przyklejania i fugowania okładziny muszą być dostatecznie związane i wyschnięte. Zaleca się, aby ogrzewanie podłogowe nie było uruchamianie wcześniej niż 28 dni po zakończeniu prac okładzinowych, włącznie z fugowaniem. Powyższe zalecenie ma charakter ogólny i związane jest ściśle z szybkością uzyskiwania przez zaprawy klejowe wytrzymałości, zapewniającej trwałe połączenie pomiędzy okładziną a podłożem przy wystąpieniu naprężeń termicznych. Jeżeli na budowie panują dobre warunki (temperatura powietrza, podłoża i używanych materiałów wynosi 20⁰C), to zastosowanie zapraw klejowych o wyższych parametrach np. szybkowiążącej elastycznej zaprawy klejowej Sopro VarioFlex® VF 419 lub Sopro No. 1/404 pozwala na skrócenie tego czasu do 14 dni, natomiast zastosowanie wysokoelastycznych zapraw klejowych firmy Sopro, wiążących w normalnym czasie (np. Sopro No. 1/400, Sopro FKM® XL 444 lub Sopro VarioFlex® XL VF 413) umożliwia uruchomienie ogrzewania podłogowego po 21 dniach. Przy zastosowaniu zaprawy klejowej Sopro FKM® Silver 600 lub wysokoelastycznej dwuskładnikowej zaprawy klejowej szybkowiążącej Sopro MegaFlex S2 turbo MEG 666 uruchomienie podłogowej instalacji grzewczej możliwe jest już po 7 dniach. Należy zwrócić uwagę, że niższe temperatury spowalniają wiązanie, a tym samym wydłużają reżimy czasowe. Na budowie przy temperaturze wynoszącej 10⁰C zastosowanie szybkowiążących zapraw klejowych Sopro pozwala na włączenie ogrzewania podłogowego po 21 dniach, a przy użyciu zapraw klejowych normalnie wiążących trzeba odczekać 28 dni. Pierwsze uruchomienie ogrzewania po ułożeniu płytek powinno rozpocząć się od temperatury około 20⁰C. Jeżeli instalacja grzewcza pozwala na stopniową regulację, wówczas co dwie godziny temperatura powinna być podnoszona o jeden stopień, ewentualnie co 4 godziny o 5⁰C. W trakcie całego procesu wiązania zaprawy klejowej temperatura na budowie nie powinna spadać poniżej 5⁰C.
Czy artykuł był przydatny?
Dziękujemy. Podziel się swoją opinią.
Czy możesz zaznaczyć kim jesteś?
Dziękujemy za Twoją opinię.
