Klinkier zapewnia trwałą i elegancką elewację przez wiele lat. Nie wymaga odnawiania i remontów, ponieważ niska nasiąkliwość płytek zapobiega osiadaniu zanieczyszczeń. W dużym stopniu podnosi estetykę budynku i jego otoczenia. Jest w pełni mrozoodporny, odporny na korozję chemiczną, biologiczną oraz grzyby, glony i mchy mogące wywoływać alergie. Gwarantuje również bezpieczeństwo przeciwpożarowe. Charakteryzuje się dużą wytrzymałość mechaniczną.
W przypadku, gdy zależy nam na wykonaniu wytrzymałej, trwałej i estetycznej elewacji możemy zastosować płytkę klinkierową. Materiał ten można stosować w zestawieniu z każdym materiałem konstrukcyjnym oraz z izolacją zarówno ze styropianu jak i z wełny. Płytki klinkierowe na elewacji do złudzenia przypominają tradycyjne cegły i są doskonałą propozycją dla osób szukających prostego i sprawdzonego sposobu na wykończenie, odświeżenie czy wyremontowanie domu. Okładzinę elewacyjną w postaci płytek klinkierowych klei się do powierzchni ścian za pomocą wysoko elastycznych klejów mrozoodpornych, a następnie spoinuje się ją zaprawą do spoinowania klinkieru. Płytka elewacyjna jest materiałem elewacyjnym, który świetnie imituje cegłę – zarówno jeśli chodzi o wygląd muru, jak i jego odporność na zabrudzenia (przez wiele lat nie wymaga żadnych nakładów finansowych związanych z odnawianiem i malowaniem, jak to ma miejsce w przypadku elewacji wykonanych z tynków). Aby elewacja z płytek cieszyła nas swoim pięknem przez długie lata, należy zadbać o właściwe przygotowanie podłoża oraz poprawne wykonanie elewacji.
Stosując płytki klinkierowe lub elewacyjne na zewnątrz, możemy spotkać się z dwiema możliwościami ich układania:
– na ocieplonym elemencie murowym (ściana warstwowa),
– na nieocieplonym elemencie murowym (ściana jednowarstwowa).
W każdej z tych sytuacji w nieco inny sposób przygotowujemy powierzchnię i stosujemy inne materiały.
Płytka na ścianie ocieplonej styropianem
W przypadku styropianu zaleca się stosować jego odmianę EPS 100 (stare oznaczenie FS 20) o podwyższonej wytrzymałości na ścinanie. Podłoże, na którym układana jest termoizolacja obciążona dodatkową okładziną z płytek, musi być nośne. Styropian ze względu na swój duży opór dyfuzyjny nie przepuszcza pary wodnej, zatrzymując ją po wewnętrznej (ciepłej) stronie przegrody. W wyniku tego zakłócony jest przepływ pary wodnej (jak w przypadku każdej ściany ocieplonej styropianem), ponieważ dzieje się to zawsze w strefie dodatnich temperatur, nie wpływa to na trwałość okładziny z klinkieru. Para wodna zgromadzona we wnętrzu ściany konstrukcyjnej jest z powrotem oddawana do wnętrza pomieszczenia, gdzie jest usuwana za pomocą wentylacji.
Płytka na ścianie ocieplonej wełną mineralną
W przypadku mocowania płytek na wełnie zaleca się stosowanie wełny płytowej fasadowej. W technologii tej wykorzystuje się tu naturalną zdolność wełny do przepuszczania pary wodnej, która to po przejściu przez ścianę konstrukcyjną oraz warstwę wełny wydostaje się na zewnątrz przez spoiny między płytkami. Przepływ ten nie jest tak swobodny jak w przypadku technologii ściany trójwarstwowej z elewacją z cegły klinkierowej, ale – jak pokazuje praktyka – jest wystarczający dla poprawnego funkcjonowania ściany (łączna powierzchnia spoin stanowi aż około 14% całej elewacji). Niezależnie od wybranego materiału izolacyjnego nie należy kleić płytek na przypadkowych produktach (klejach, zaprawach). W takim przypadku poza odspojeniem płytek może dochodzić także do zawilgocenia termoizolacji (wełny), a tym samym do obniżenia jej parametrów izolacyjnych.
Płytka na ścianie jednowarstwowej (nieocieplonej)
W przypadku ścian jednowarstwowych (nieocieplonych przy słabej wentylacji pomieszczeń i jednocześnie dużej wilgotności, gdzie nie ma warstwy przejściowej w postaci warstwy termoizolacji, która zatrzymałaby wilgoć po wewnętrznej (ciepłej) stronie przegrody) zaleca się klejenie płytek bezpośrednio do ściany, na przygotowanych do tego celu systemach klejów i zapraw. Można także zastosować wentylowaną obudowę z wodoodpornych płyt OSB mocowanych do ściany za pośrednictwem rusztu (np. z aluminium). Stosując niesprawdzone systemy mocowań, możemy doprowadzić do zakłóceń w dyfuzji pary wodnej w ścianie, a tym samym do kondensacji pary wodnej na granicy klej – płytka, a to po zamarznięciu (strefa ujemnych temperatur) może powodować odspajanie płytek.
Formowanie spoin
Na zewnątrz zaleca się wykonać spoinę do lica płytki lub ją wyokrąglić. Nie poleca się wykonywania spoin cofniętych, gdyż powstała w ten sposób półka będzie gromadzić zanieczyszczenia i wilgoć, które mogą być powodem występowania zacieków, wykwitów, a nawet odspajania płytek. Wykonywanie spoin cofniętych względem płaszczyzny elewacji jest dopuszczalne na okładzinach we wnętrzach. Spoinowanie należy wykonywać przy użyciu kielni spoinówki dopasowanej szerokością do przestrzeni między płytkami. Wypełnianie spoin wykonuje się od góry do dołu elewacji w kolejności: spoiny poziome / spoiny pionowe.
Przykładowe wzory ułożenia płytek:
Czy artykuł był przydatny?
Dziękujemy. Podziel się swoją opinią.
Czy możesz zaznaczyć kim jesteś?
Dziękujemy za Twoją opinię.
